Κατερίνα Γκαγκάκη: Μια Ειλικρινής Εξομολόγηση για τη Βουλιμία
Στο podcast της Νάντιας Μπουλέ, η Κατερίνα Γκαγκάκη μοιράστηκε μια πολύ προσωπική της εμπειρία: τη μάχη της με τη βουλιμία. Αυτές οι ιστορίες είναι πάντα δύσκολες να ακουστούν, αλλά είναι και απαραίτητες, καθώς μπορούν να προσφέρουν στήριξη σε πολλές γυναίκες που περνούν παρόμοιες καταστάσεις.
Τα Πρώτα Σημάδια
Η Κατερίνα θυμάται την αρχή της δυσκολίας της: «Στην αρχή ήταν: τρώω πολύ, παχαίνω. Με ενοχλεί πάρα πολύ και δεν έχω καταλήξει, αν με ενοχλεί γιατί μου το λένε στο σχολείο και στα παιδιά». Αυτές οι σκέψεις την ακολουθούσαν και την έκαναν να νιώθει δυστυχισμένη. «Γυρνούσα λοιπόν στο σπίτι, πάρα πολύ δυστυχισμένη. Ότι εγώ δεν μπορώ να βάλω το κολάν, ότι εγώ έχω κάνει στήθος», λέει.
Αν σκεφτείς, είναι τρομακτικό πώς μια τόσο απλή κατάσταση, όπως το να μην μπορείς να βάλεις κάτι που σου αρέσει, μπορεί να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή σου. Αυτή η εσωτερική μάχη είναι κάτι που πολλές από εμάς έχουμε βιώσει.
Η Σχέση με τη Μητέρα της
Η Κατερίνα αναφέρεται επίσης στη σχέση της με τη μητέρα της. Θυμάται μια στιγμή που η μητέρα της επέστρεψε από ένα ταξίδι και η Κατερίνα ανησυχούσε μήπως καταλάβει ότι είχε πάρει βάρος. «Δεν ήταν απαραίτητα ότι το έλεγε, το καταλάβαινα», αναφέρει, και αυτό δείχνει πόσο συχνά οι προσδοκίες και οι φόβοι μας προέρχονται από τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Η Συνεχιζόμενη Μάχη
«Δεν σταμάτησε ποτέ η "μάχη" μου. Πήρα βοήθεια και αποφάσισα να μιλήσω…» λέει η Κατερίνα. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η βοήθεια είναι διαθέσιμη και ότι το να μιλήσουμε για τις δυσκολίες μας είναι ένα μεγάλο βήμα.
Αυτή η απόφαση να μιλήσει δημόσια μπορεί να είναι η αφορμή που χρειάζονται πολλές γυναίκες για να αναγνωρίσουν ότι δεν είναι μόνες τους.
Μια Μαγική Στιγμή της Νεότητας
Η Κατερίνα θυμάται μια «μαγική» στιγμή από την παιδική της ηλικία. «Έκανα το εξής μαγικό: έλεγα “θα πάω στο δωμάτιο μου να διαβάσω”. Έπαιρνα λοιπόν το φαγητό μου μέσα και κάποια στιγμή που κάποιος δεν με έβλεπε, πήγαινα και το πέταγα». Αυτή η συμπεριφορά είναι τόσο συνηθισμένη σε όσες παλεύουν με διατροφικές διαταραχές, και είναι θλιβερό να συνειδητοποιούμε πόσες γυναίκες το έχουν βιώσει.
Η Δυσκολία της Κανονικότητας
«Δεν μπορώ να φάω κανονικά», λέει η Κατερίνα. «Αν πάμε σε μια ταβέρνα και θα φάω 5 τηγανιτές πατάτες και 2 κολοκυθάκια, θα σταματήσω εκεί, είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω στο μυαλό μου». Αυτή η αίσθηση της υπερβολής ή της στέρησης είναι κάτι που πολλές από εμάς μπορούμε να κατανοήσουμε.
Δυσκολίες και Αποτυχίες
Η Κατερίνα εκφράζει και άλλες προσωπικές της προκλήσεις. «Είχα πει ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά, το οποίο δεν ήταν αλήθεια», αποκαλύπτει. Αυτές οι σκέψεις αποτυχίας είναι κάτι που μας επηρεάζει όλες σε διάφορους τομείς της ζωής μας.
Το Μήνυμα της Ελπίδας
Η εξομολόγηση της Κατερίνας είναι γεμάτη ελπίδα. Ο αγώνας της δεν ήταν μάταιος. Η απόφαση να μιλήσει και να αναζητήσει βοήθεια είναι ένα μήνυμα για όλες τις γυναίκες: Δεν είστε μόνες σας!
Η Σημασία της Υποστήριξης
Είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε ότι η υποστήριξη από φίλους και οικογένεια μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όταν μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, χτίζουμε μια κοινότητα και υποστηρίζουμε η μία την άλλη.
Η Ομορφιά της Αυτογνωσίας
Η Κατερίνα έχει μάθει να κατανοεί τον εαυτό της και τις ανάγκες της. Αυτή η διαδικασία αυτογνωσίας είναι πολύτιμη και μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής.
Η Διαρκής Δημιουργία
«Είναι αποτυχία ότι πούλησα το σπίτι των δικών μου και που δεν έκανα οικογένεια», λέει η Κατερίνα. Αυτές οι σκέψεις μας θυμίζουν ότι οι κοινωνικές προσδοκίες μπορούν να είναι πιεστικές, αλλά το πιο σημαντικό είναι να είμαστε πιστές στον εαυτό μας.
Το Ταξίδι της Αυτοαποδοχής
Το ταξίδι της Κατερίνας είναι ένα ταξίδι αυτοαποδοχής. Κάθε βήμα που κάνουμε προς την αποδοχή του εαυτού μας είναι σημαντικό. Ας θυμόμαστε ότι είναι εντάξει να ζητάμε βοήθεια και να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας.
Συμπέρασμα
Η εξομολόγηση της Κατερίνας Γκαγκάκη είναι μια υπενθύμιση για όλες μας: η μάχη με τις διατροφικές διαταραχές και τις κοινωνικές προσδοκίες είναι μια πραγματικότητα για πολλές γυναίκες. Αλλά, με θάρρος και υποστήριξη, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις. Ας συνεχίσουμε να στηρίζουμε η μία την άλλη και να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας, γιατί η ειλικρίνεια μπορεί να δώσει ελπίδα και δύναμη!
