Οι Καταστροφικές Πυρκαγιές της Χίου: Η Εξομολόγηση του Γιάννη Καπετάνιου
Η Χίος, αυτός ο πανέμορφος τόπος που όλοι αγαπάμε, έχει πρόσφατα βιώσει μια από τις πιο σοβαρές καταστροφές από πυρκαγιές. Ο Γιάννης Καπετάνιος, γνωστός ηθοποιός και με καταγωγή από το νησί, μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σχετικά με τις καταστροφές που άφησαν πίσω τους οι φλόγες. Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα OnTime Σαββατοκύριακο, μας προσφέρει μια συγκινητική ματιά στην κατάσταση του τόπου του και το πώς αυτές οι πυρκαγιές έχουν επηρεάσει τη ζωή του.
Μνήμες και Συναισθήματα
«Λίγο πριν μιλήσουμε, έβλεπα εικόνες από τις καταστροφές που άφησε πίσω της η φωτιά στη Χίο και δάκρυσα», λέει ο Γιάννης. Αυτή η φράση είναι γεμάτη πόνο και αγάπη για το νησί του. Η θλίψη του είναι εμφανής καθώς αναλογίζεται τα υπέροχα καταπράσινα μέρη που έχει στην καρδιά του από μικρό παιδί, τώρα να μην υπάρχουν πια.
Η Ομορφιά που Εξαφανίστηκε
«Πώς να πιστέψω ότι όλα αυτά τα υπέροχα μέρη δεν υπάρχουν πια;» αναρωτιέται. Ο Γιάννης θυμάται τις ωραίες εικόνες από την Αγία Μαρκέλλα και τα χωριά που ήταν γεμάτα ζωή και φυσική ομορφιά. Δυστυχώς, όλα αυτά έχουν μετατραπεί σε αποκαΐδια. Η καταστροφή είναι απέραντη και αναπόφευκτη.
Η Τύχη των Κουρονίων
«Το χωριό μου, τα Κουρούνια, ευτυχώς σώθηκε από τύχη», εξηγεί. Η φωτιά πλησίασε επικίνδυνα, φτάνοντας μέχρι την κορυφογραμμή. «Η κορυφογραμμή δεν είναι από το χωριό μου ούτε 400 μέτρα. Από εκεί ξεκίνησε η φωτιά και η φορά του ανέμου την οδήγησε προς τα κάτω, καταστρέφοντας τη Βολισσό και την Αγία Μαρκέλλα». Η απώλεια είναι συγκλονιστική και η φωνή του Γιάννη αντηχεί με θλίψη.
Αναμνήσεις από το Παρελθόν
Η μεγαλύτερη πληγή για τον Γιάννη είναι οι μνήμες από την παιδική του ηλικία. «Ανεβαίνοντας στο χωριό, υπήρχε ένα παρθένο δάσος που ξεκινούσε από τον Άγιο Ισίδωρο και έφτανε μέχρι τη Βολισσό», θυμάται. Όταν επέστρεψε από την Αμερική το 1981, αντίκρυσε την ερημιά και τη μαυρίλα που είχε αφήσει πίσω της η φωτιά. Η θλίψη του είναι τόσο βαθιά που την αισθάνεται ακόμη και 44 χρόνια μετά.
Η Ελλάδα σε Κρίση
«Η Ελλάδα είναι πλέον βάλτος, δεν υπάρχει τίποτα που να ανθίζει», λέει με αποφασιστικότητα. Ο Γιάννης τονίζει ότι η κοινωνία μας έχει βαλτώσει, και αυτό ισχύει για την τέχνη, τον πολιτισμό και την καθημερινότητά μας. Η επανάληψη του θλιβερού σκηνικού με τις φωτιές είναι ανησυχητική. Κάθε χρόνο, οι καταστροφές πλήττουν όλο και περισσότερο τη φυσική ομορφιά του τόπου μας.
Έγκλημα κατά της Φύσης
«Κάηκαν περιουσίες και φυσική ομορφιά. Δεν έμεινε τίποτα», λέει ο Γιάννης. Η περιγραφή του είναι δραματική: «Βλέπεις ένα απέραντο μαύρο τοπίο». Αυτή η εικόνα, γεμάτη θλίψη και απελπισία, μιλάει στη ψυχή όλων μας.
Το Πλήγμα της Απουσίας
Ο Γιάννης, λόγω της δουλειάς του, δεν έχει επισκεφθεί το χωριό του τα τελευταία δύο χρόνια. «Και όταν πάω, θα πληγωθώ», αναγνωρίζει. Ο τόπος που μεγάλωσε και έμαθε να αγαπά είναι πια γεμάτος από μαυρίλα. Η συναισθηματική του φόρτιση είναι κατανοητή. Η επιστροφή σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον είναι ένα σοκ για οποιονδήποτε.
Η Αρμονία που Χάθηκε
«Πριν από λίγο καιρό, έκαψαν περιφερειακά όποιο αλσύλλιο υπήρχε γύρω από την πόλη», συνεχίζει. Αυτό το αλσύλλιο ήταν ο πνεύμονας οξυγόνου για την περιοχή. Δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να κάψουν, και αυτό είναι πραγματικά θλιβερό.
Ένας Ύμνος για την Ελλάδα
Η ιστορία του Γιάννη Καπετάνιου είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα. Η αγάπη του για τη Χίο είναι φανερή και η θλίψη του για την καταστροφή της είναι αναμφίβολα. Αυτή η κατάσταση μας καλεί να σκεφτούμε τη σημασία της φύσης και της προστασίας της.
Μια Κοινή Ευθύνη
Είναι καιρός να αναλάβουμε όλοι μας την ευθύνη για την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Η φύση είναι δώρο και πρέπει να το διαφυλάξουμε. Οι φωνές όπως του Γιάννη Καπετάνιου μας θυμίζουν ότι η αλλαγή αρχίζει από εμάς.
Συμπέρασμα
Το μήνυμα του Γιάννη είναι ξεκάθαρο: οι πυρκαγιές δεν είναι μόνο μια φυσική καταστροφή, είναι και μια κοινωνική κρίση. Η προστασία του περιβάλλοντος και η αναγνώριση της ομορφιάς της πατρίδας μας είναι καθήκον όλων μας. Ας ενωθούμε για να κρατήσουμε αυτή την ομορφιά ζωντανή και για τις επόμενες γενιές.
