Υπάρχει μια στιγμή, μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που οι πολιτικοί δεν πρέπει να μιλάνε. Όχι γιατί δεν έχουν δικαίωμα λόγου, αλλά γιατί οτιδήποτε πουν είναι μικρό, χυδαίο και ανίερο μπροστά στη συντριβή που απαιτεί σιωπή. Για ανθρώπους σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη, δεν υπάρχουν, φυσικά, γιατί δεν πιστεύουν σε τέτοιες στιγμές.

Γι’ αυτό και ο υπουργός αυτός συνέχεια μιλάει.

Μιλάει με θράσος, με αυταρέσκεια, με την απόλυτη βεβαιότητα του ανθρώπου που ξέρει ότι δεν θα λογοδοτήσει ποτέ. Στέκεται απέναντι σε 57 νεκρούς και στις οικογένειές τους και αντί να ψελλίσει έστω ένα «ίσως έπρεπε να έχουμε κάνει περισσότερα», καταφέρεται κατά της κοινωνίας.

Διότι, σύμφωνα με τον Άδωνι, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το έγκλημα στα Τέμπη. Δεν είναι η κυβερνητική ανεπάρκεια, η διαχρονική διάλυση των υποδομών, η διάβρωση των ελεγκτικών μηχανισμών. Το πραγματικό πρόβλημα, λέει, είναι οι πολίτες που διαμαρτύρονται. Αυτοί που «στηρίζουν την Κωνσταντοπούλου», αυτοί που «χρησιμοποιούν τους νεκρούς», αυτοί που «θέλουν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα».

Σύμφωνα με τον Άδωνι Γεωργιάδη, οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες που θα διαδηλώσουν στις 28 Φεβρουαρίου δεν διαδηλώνουν για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Δεν θρηνούν. Δεν απαιτούν απαντήσεις. Είναι κομματικά πιόνια, εργαλεία αποσταθεροποίησης.

Ο υπουργός Υγείας – ναι, αυτός που θεωρητικά έχει την ευθύνη για τη ζωή και την υγεία των πολιτών – δεν βλέπει πολίτες. Βλέπει εχθρούς.

Η πολιτική των ερειπίων και των σκευωριών

Αυτή δεν είναι μια τυχαία πολιτική στάση. Είναι η επίσημη κυβερνητική γραμμή. Ο Γεωργιάδης, όπως και κάθε άλλος υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν βρίσκεται εκεί για να διαχειρίζεται κρίσεις. Βρίσκεται εκεί για να τις ξορκίζει, να τις βαφτίζει «σκευωρίες», να υπονοεί ότι η οργή του κόσμου δεν είναι πραγματική, ότι όλα είναι ένα πολιτικό σχέδιο.

Η τακτική είναι απλή:

• Δεν υπάρχει σκάνδαλο. Η κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι μπορούσε.
• Αν υπάρχει σκάνδαλο, είναι φταίξιμο του ΣΥΡΙΖΑ, του «βαθέος κράτους», των προηγούμενων.
• Αν δεν πιάσει αυτό, τότε όσοι διαμαρτύρονται είναι αφελείς, καθοδηγούμενοι, υποκινούμενοι.

Ο Άδωνις το λέει ξεκάθαρα:

«Η κοινή γνώμη έχει παραπλανηθεί».

«Όποιος πάει στα συλλαλητήρια, στηρίζει την Κωνσταντοπούλου».

«Θέλουν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα».

Πρόκειται για μια φτηνή, αλλά δοκιμασμένη συνταγή. Η ίδια κυβέρνηση που διόρισε τον σταθμάρχη με SMS και άφησε τη χώρα χωρίς τηλεδιοίκηση, έχει το θράσος να υπονοεί ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι οι διαδηλωτές.

Στη ρητορική του Άδωνι Γεωργιάδη, οι κυβερνώντες δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Δεν έχουν καμία ευθύνη για τις πολιτικές επιλογές που έφεραν τη χώρα εδώ. Είναι απλώς αθώα θύματα μιας μεγάλης, σκοτεινής συνομωσίας.

Η κοινωνία δεν έχει πάντα δίκιο – αλλά εσύ, Άδωνι, έχεις πάντα;

Αυτό που εξοργίζει περισσότερο στις δηλώσεις του Άδωνι δεν είναι η τοξικότητά τους. Αυτό είναι δεδομένο. Είναι η υπεροψία.

«Η κοινωνία δεν έχει πάντα δίκιο», είπε.

Και ξέρεις κάτι; Δεν έχει.

Η κοινωνία μπορεί να κάνει λάθη. Μπορεί να παρασυρθεί. Μπορεί να απαιτήσει πράγματα που δεν στέκουν.

Αλλά η κοινωνία δεν έβαλε το τρένο στις ράγες χωρίς σύστημα ασφαλείας.

Η κοινωνία δεν αγνόησε τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων στον ΟΣΕ.

Η κοινωνία δεν είπε ψέματα για τη σύμβαση 717, δεν έβαλε άσχετους ανθρώπους σε κρίσιμες θέσεις, δεν διέλυσε το κράτος και μετά επιτέθηκε στους πολίτες που τολμούν να ζητήσουν ευθύνες.

Η κοινωνία δεν είπε ποτέ ότι ο Καραμανλής «έκανε σωστά τη δουλειά του».

Η κοινωνία δεν ξέχασε. Και όσο και αν προσπαθεί ο Άδωνις να την κάνει να ξεχάσει, δεν θα ξεχάσει.

Η στρατηγική της παραποίησης και της αντιστροφής της πραγματικότητας

Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι τυχαίος πολιτικός. Δεν είναι κάποιος που απλώς παρασύρεται σε ακραίες δηλώσεις εν βρασμώ. Είναι ένας επαγγελματίας της αντιστροφής της πραγματικότητας – και το θέμα των Τεμπών δεν αποτελεί εξαίρεση.

Δες πώς λειτουργεί η τακτική του:

1. Ξεκινάει με την προσβολή της μνήμης των νεκρών: Λέει πως οι άνθρωποι που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις «στηρίζουν την Κωνσταντοπούλου» ή ότι το πένθος τους είναι απλώς μια «αντιμητσοτακική» διαμαρτυρία.
2. Συνεχίζει με τη μετατόπιση ευθυνών: Αντί να συζητάμε για τα ελλείμματα ασφαλείας στους σιδηρόδρομους, μιλάμε για το ποιος «κερδίζει» από τη συζήτηση. Αντί να εξετάζουμε το θεσμικό χάος που επέτρεψε αυτή την τραγωδία, συζητάμε για το αν η αντιπολίτευση εργαλειοποιεί το πένθος.
3. Κλείνει με μια επίκληση στον φόβο: «Αν πέσει ο Μητσοτάκης, θα γίνει χάος». Αν τον ακούσεις, νομίζεις πως η χώρα στέκεται κυριολεκτικά πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί και αν τολμήσει κάποιος να απαιτήσει δικαιοσύνη, θα καταρρεύσουν τα πάντα.

Είναι μια παλιά, κλασική συνταγή αυταρχισμού:

• Υποβάθμιση της τραγωδίας.
• Στοχοποίηση όσων διαμαρτύρονται.
• Καλλιέργεια του φόβου.

Και κάπως έτσι, η ευθύνη του κράτους εξαφανίζεται.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτή τη στρατηγική: Αυτή τη φορά, δεν δουλεύει.

Η σημασία της μνήμης απέναντι στη λήθη

Οι κυβερνήσεις βασίζονται στην κόπωση των πολιτών. Στη φυσική ροπή του ανθρώπου να ξεχνάει, να συνεχίζει τη ζωή του, να αποδέχεται πως «αυτά γίνονται».

Όμως, τα Τέμπη δεν είναι μια απλή τραγωδία. Είναι μια ρωγμή στην εμπιστοσύνη. Μια στιγμή που όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι αυτό το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε το βασικότερο δικαίωμα: τη ζωή.

Το ερώτημα δεν είναι αν θα συνεχιστεί η συζήτηση για τα Τέμπη. Το ερώτημα είναι πόσο μακριά θα φτάσει αυτή η συζήτηση.

Γιατί αυτή τη φορά, δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση που μιλάει. Είναι οι οικογένειες των θυμάτων. Είναι νέοι άνθρωποι που βλέπουν πως ό,τι κι αν κάνουν – όσα πτυχία κι αν πάρουν, όσο σωστά κι αν ακολουθήσουν τους κανόνες – πάντα θα βρίσκονται στο έλεος μιας χώρας που δεν προστατεύει τους πολίτες της.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ξεχάσουν. Και δεν θα αφήσουν κανέναν Άδωνι Γεωργιάδη να τους πείσει πως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τολμούν να θυμούνται.

Το πραγματικό διακύβευμα: Δικαιοσύνη ή λήθη;

Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι να περάσει ο χρόνος. Να κουραστεί ο κόσμος, να ξεχαστούν τα γεγονότα, να «ηρεμήσουν τα πνεύματα».

Αυτό είναι ο πραγματικός λόγος που οι δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη είναι τόσο προκλητικές. Δεν γίνονται για να πείσουν. Δεν γίνονται για να επιχειρηματολογήσει. Γίνονται για να εξοργίσουν, να αλλάξουν το θέμα, να μας κάνουν να μιλάμε για την Κωνσταντοπούλου, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Χίο – οτιδήποτε εκτός από την ουσία.

Και η ουσία είναι μια:

Θα υπάρξει δικαιοσύνη ή όχι;

Θα μάθουμε όλη την αλήθεια ή όχι;

Θα πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται ή όχι;

Ο κόσμος θα κατέβει στους δρόμους στις 25 Φεβρουαρίου όχι για την Κωνσταντοπούλου. Όχι για κανένα κόμμα.

Θα κατέβει γιατί 57 άνθρωποι πέθαναν με τρόπο που δεν έπρεπε ποτέ να πεθάνουν.

Θα κατέβει γιατί η κυβέρνηση αυτή – όπως και όλες οι προηγούμενες – πιστεύει ότι αρκεί να περάσει ο χρόνος για να ξεχάσουμε.

Θα κατέβει γιατί η ύβρις απαιτεί τίση.

Και αυτή τη φορά, κανένα επικοινωνιακό παιχνίδι δεν θα μπορέσει να τους σταματήσει. Κι αυτό έχει φτάσει στα αυτιά του Άδωνι Γεωργιάδη.

Πρακτικές Συμβουλές για Κριτική Σκέψη

• Δημιούργησε μια Ερώτηση: Αντί να αποδέχεσαι ό,τι ακούς, θέσε ερωτήσεις. Γιατί νομίζεις ότι έγινε αυτό; Υπάρχει άλλη οπτική; Αυτές οι ερωτήσεις με βοηθούν πάντα να σκέφτομαι πιο βαθιά.
• Δοκίμασε Παζλ ή Γρίφους: Σκέψου να λύσεις γρίφους με τις φίλες σου. Είναι πολύ διασκεδαστικό και προσφέρει εξαιρετική άσκηση για το μυαλό!
• Διαβάστε Αντίθετες Απόψεις: Να διαβάζεις άρθρα από διαφορετικές πηγές. Αυτό μπορεί να σου δώσει μια πιο σφαιρική εικόνα. Ωχ, ξέχασα να πω πιο πριν, αλλά δεν πειράζει!
• Συζήτησε με Φίλους: Μοιράσου τις σκέψεις σου και άκου τις απόψεις τους. Οι διαφορετικές γνώμες μπορεί να σε κάνουν να σκεφτείς διαφορετικά.
• Κράτα Ημερολόγιο Σκέψης: Γράψε τις σκέψεις σου και αναλύσέ τες. Αυτό βοηθάει να κατανοήσεις καλύτερα τις απόψεις σου.
• Προγραμμάτισε Χρόνο για Σκέψη: Κλείσε λίγο χρόνο κάθε εβδομάδα για να σκεφτείς και να αναστοχαστείς. Αυτό μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη της κριτικής σου σκέψης.